تورقای شفق

آنگاه هفتم با موضوع خيام‌شاعر اكنون منتشر شد. این شماره به عمر خيام،فيلسوف،رياضی‌دان، ستاره‌شناس وشاعر ایرانی اختصاص دارد. آرش تنهایی،در سرمقاله این شماره نوشته :«جامعه‌ی ناامید جامعه‌ی محکوم به زوال است؛ جامعه‌ای که در آن رشدیه‌ها و بهمن‌بیگی‌ها معلمی نمی‌کنند؛ آدمیت‌ها و یارشاطرها نمی‌نویسند؛ باکری‌ها و دوران‌ها از مرزهایش دفاع نمی‌کنند؛ کیارستمی‌ها و فرهادی‌ها برایش افتخار نمی‌‌آفرینند؛ جامعه‌ی ناامید جامعه‌ی محتضر است؛بیماری که فقط مرگ خود را انتظار می‌کشد. ما امیدواران کم‌شماریم. ابزار و امکاناتی نداریم جز دست‌ها وقلم‌هایمان. ما بی آنکه کاره‌ای باشیم، خودمان را مقصر وضع موجود می‌دانیم؛ مایی که نتوانستیم با کلماتمان امیدبکاریم. کاش می‌شد گفت:«یگانه راهی که برایمان مانده امیدوار جنگیدن است.»