فرزانه قبادی

شماره هفتم. آنگاه منتشر شد خیام ، شاعر اکنون

داود ارسونی
آنگاه هفتم با موضوع خيام‌شاعر اكنون منتشر شد. این شماره به عمر خيام،فيلسوف،رياضی‌دان، ستاره‌شناس وشاعر ایرانی اختصاص دارد. آرش تنهایی،در سرمقاله این شماره نوشته :«جامعه‌ی ناامید جامعه‌ی محکوم به زوال است؛ جامعه‌ای که در آن رشدیه‌ها و بهمن‌بیگی‌ها معلمی نمی‌کنند؛ آدمیت‌ها و یارشاطرها نمی‌نویسند؛ باکری‌ها و دوران‌ها از مرزهایش دفاع نمی‌کنند؛ کیارستمی‌ها و فرهادی‌ها برایش افتخار نمی‌‌آفرینند؛ جامعه‌ی ناامید جامعه‌ی محتضر است؛بیماری که فقط مرگ خود را انتظار می‌کشد. ما امیدواران کم‌شماریم. ابزار و امکاناتی نداریم جز دست‌ها وقلم‌هایمان. ما بی آنکه کاره‌ای باشیم، خودمان را مقصر وضع موجود می‌دانیم؛ مایی که نتوانستیم با کلماتمان امیدبکاریم. کاش می‌شد گفت:«یگانه راهی که برایمان مانده امیدوار جنگیدن است.»

شماره ششم آنگاه منتشر شد شیراز ؛ شهر گفت‌وگو

داود ارسونی
شماره ششم مجله «آنگاه» با موضوع شیراز؛ شهر گفت‌وگو منتشر شد. شماره ششم مجله «آنگاه» به شهر شیراز ، شهر حافظ و سعدی و ملک سلیمان اختصاص دارد. علی امیر ریاحی، در سرمقاله این شماره نوشته: «این دوگانه‌ی پیچیده‌ی شهر و مردم، که شباهت زیادی دارد به دوگانه‌ی فرم و محتوا، مجال محیایی‌ست برای کَندن و کاویدن؛ این‌که حدودا مرز میان شهر و ساکنش کجاها تمام و کجاها آغاز می‌شود، این‌که چطور و چقدر و کجاها به هم عطر و طعم و رنگ می‌دهند.همین وسوسه‌ها بود، لابد، که آنگاهیان را به فکر انداخت کرانه‌ی کنجکاوی‌هاشان را تا حریم یک شهر ببرند و چنین کندوکاوی را موضوع پرونده کنند.